آنچه به نظر مي‌رسد اينکه با وجود انتقادهايي که مي‌شود بايد پذيرفت بحث واگذاري استقلال و پرسپوليس مساله‌اي نيست که راحت از کنار آن بتوان گذشت يا بدون تحقيق و ضمانت کافي در اختيار افراد گذاشت حتي اگر اين فرد يا افراد از پيشکسوتان پرسپوليس يا استقلال باشند.

يکي از اصول اصلي فوتبال حرفه اي جدايي از مديريت و بخش دولتي است که مانندبيشتر حوزه ها و تجربه ديگر کشور هاي مطرح ما نيز بايد به اين سمت نو حرکت کنيم .

بر اساس آمارها  و با بررسي هايي که صورت گرفته مي توان گفت براي هر کدام از دو باشگاه پرسپوليس و استقلال بين ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ ميليارد تومان سهم خريداري مي شود که البته با اتخاذ تدابيري مي توان اين مبلغ را بيشتر  کرد.

به‌نظر مي‌رسد آنچه حالا مي‌تواند قبل از خصوصي‌سازي به اين دو باشگاه کمک کند بحث ساختارسازي است؛ حتي با مشخص نشدن مالکيت اين دو باشگاه مي‌توان با ايجاد يک ساختار مستحکم و اصولي از پتانسيل و قابليت‌هاي اين دو باشگاه به خوبي بهره گرفت.

شايد بتوان انتخاب هيات مديره قوي و باثبات را اولين راه براي برون‌رفت از مشکلات اين دو تيم در نظر گرفت و حتي اداره و هدايت اين دو باشگاه به صورت انتخاب هياتي از اقشار مختلف مي‌تواند تا فراهم شدن زمينه‌هاي واگذاري به بخش خصوصي، کمکي براي اين دو باشگاه باشد.

ظرفيت‌هايي که متاسفانه در تمام سال‌هاي گذشته مورد غفلت قرار گرفته و طوري وانمود شده است که اين دو باشگاه فقط مصرف‌کننده هستند و سودي به حال فوتبال ندارند،درحالي که واقعيت موجود اين دو باشگاه دقيقا برعکس تمام تيم‌ها چيز ديگري است و شايد بتوان به جرأت گفت که اگر تنها دو باشگاه در ايران باشد که بتوانند خودشان، هزينه‌ها را برآورده کنند و حتي به نفع پيشرفت فوتبال حرکت کنند تيم هاي استقلال و پرسپوليس هستند.

 به هر حال به نظر مي‌رسد اراده جدي‌ براي خصوصي‌شدن دو باشگاه استقلال و پرسپوليس وجود ندارد و همانطور که اکثر کارشناسان اذعان داشتند مهمترين عاملي که مانع انجام اين اتفاق شده همين مسئله است.

متاسفانه در ساليان اخير اين موضوع بارها مطرح شده و هر بار ديديم که در حد شعار باقي مانده و در عمل حرکتي براي تحقق اين امر صورت نپذيرفته است.

 انتهاي پيام/م